Basti Baroncini

In 2010 haalden bouwvakkers die werkten aan het nieuwe centraal station van Arnhem een grap uit. Op de keerwand langs de Amsterdamseweg moesten zij de letters ARNHEM plaatsen. In plaats daarvan legden zij met de zes letters het anagram HERMAN. Dit potje ‘scrabble’ zorgde voor vele telefoontjes naar ProRail en een rits aan reacties op social media.

“Precies wat ik met mijn talkshow ook wil doen”, vertelt Basti Baroncini, gastheer en initiator van Herman Centraal. “De letters andersom zetten en de aandacht vestigen op bijzondere, tegendraadse mensen, verhalen en ontwikkelingen in Arnhem. Zodanig dat mensen hun stad net even anders gaan bekijken.”

Basti Baroncini (1981) is opgeleid tot radiojournalist en volgde daarna een master aan ArtEZ. Sinds 2004 verdient hij zijn brood met freelance schrijfwerk. In 2010 kwam het boek uit dat hij schreef over mannen en abortus. In 2015 nam hij rol op zich van trouwambtenaar bij de gemeente Arnhem. En sinds 2016 is hij gastheer van de Arnhemse Talkshow Herman Centraal.

Met zo’n eclectische mix aan ervaringen zou je zelf te gast kunnen zijn bij Herman Centraal. Wat is de rode draad in jouw bezigheden?
“Ik ben nieuwsgierig. En dus stel ik vragen. Vroeger vond ik die eigenschap maar een klein dingetje. Andere mensen besturen ziekenhuizen, ontwikkelen beleid of maken iets met hun handen… En ik? Ik stel alleen maar vragen, dacht ik dan. Nu denk ik: alles begint met een goede vraag, want vragen maken kansen en problemen zichtbaar. Van daaruit kan er dan verder gebouwd worden.”

Richt je je bewust op Arnhem en niet op heel Nederland?
“Ik wilde mijn nieuwsgierigheid graag inzetten binnen mijn directe omgeving. We weten tegenwoordig vaak meer over Trump en Poetin, dan over onze eigen buren. Er gebeurt vanalles in Arnhem wat je niet op het NOS-journaal of bij De Wereld Draait Door te zien krijgt. Via Herman Centraal wil ik mensen nader kennis laten maken met elkaar en hen de waarde laten inzien van de dingen in hun stad.”

Met een talkshow op tv is je bereik groter. Waarom dan toch het theater?
“Ik geloof in ‘slow talk’, live gesprekken waarbij je niet zomaar kunt doorzappen naar de volgende zender. Waarin de tijd wordt genomen om echt een dialoog aan te gaan. Ik hou ervan om onderwerpen uit te diepen. Live gesprekken lenen zich hier goed voor. Daarnaast denk ik dat fysieke nabijheid het beste werkt als je mensen wilt raken en met elkaar in contact wilt laten komen.”

Waar kies je je gasten op uit?
“Het is een gut feeling. Mijn ogen moeten gaan glinsteren als ik van iemands verhaal hoor. Als ik zelf het gevoel heb bij iemand: daar wil ik meer van weten, dan kan ik het publiek meenemen in dat enthousiasme. Daarnaast wil ik initiatieven laten zien waar de stad beter van wordt. Waarvan je denkt: waarom was dit er niet eerder? We zijn geen nieuwsmedium dat traditionele journalistiek bedrijft, maar de thema’s moeten wel relevant zijn voor Arnhemmers.”

Hoe zou je jezelf typeren als interviewer?
“Openheid. Ik ga het gesprek in zonder te oordelen en treed mensen met warmte tegemoet. Hierdoor durven ze het achterste van hun tong te laten zien. Ik ben oprecht nieuwsgierig en kan van daaruit ook kritische vragen stellen, omdat mensen snappen dat ik daarmee het hele verhaal voor het voetlicht krijg.”

Wanneer is een gesprek bij Herman Centraal geslaagd?
“Als de bezoeker met een bredere blik op de stad naar huis gaat. Als twee mensen in de pauze telefoonnummers met elkaar uitwisselen om te kijken of er een samenwerking mogelijk is. Als mensen nooit meer op dezelfde manier langs de Blauwe Golven kunnen lopen, omdat een beeldend kunstenaar bij Herman vertelde dat dit het grootste omgevingskunstwerk van Nederland is. Of gewoon als het publiek geraakt is. In een van de eerste edities sprak ik met een vrouw die 20 jaar als prostituee had gewerkt. Na afloop hoorde ik iemand zeggen: zij heeft 20 jaar dat werk gedaan, maar eigenlijk is ze niet heel veel anders dan ik.”

Tekst: Kitty Arends